‘Ge waart toch echt een verlegen meiske hé, Katrien.’ zegt mijn bomma tegen me.
‘Weet je nog toen ik je ging halen in de crèche tijdens het carnavalsfeestje? Je zat daar helemaal alleen in een hoekske. Omdat niemand je leuk vond en niemand met je wilde spelen, dacht je. 2.5 was je toen.’
Pijnlijk moment dat geef ik toe. Ze haalt nog meer herinneringen naar boven.
‘En die ene keer dat je moest optreden op het schoolfeest en je na twee seconden rechtsomkeer maakte en het podium afrende. Ge zijt toch hard veranderd hé! Wat ge nu allemaal doet! Ge hebt echt uw ding gevonden, hé!’
Jup!
Dit was ik.
Een verlegen meisje, weinig zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld.
Had je me toen gevraagd of ik ooit ondernemer wilde worden, ik had je met open mond aangestaard.
Neenee, ik wilde echt niet in de schijnwerpers staan.
Ik bevroor wanneer anderen en vooral onbekenden naar me keken.
- Nieuwsjaarsbrieven voorlezen? Een ware hel voor me.
- Optreden met de muziekschool? Doodgaan van de stress van begin tot einde.
- Mijn eerste zwemwedstrijd? Ik miste de start omdat ik op het toilet zat met buikloop van de zenuwen.
- Een toets? Klamme handen, een hartslag van 120, altijd!
- Een black-out op een mondeling examen? Been there, done that.
Papa en mama deden hun uiterste best om me aan te moedigen. Maar ik bleef blokkeren. Het kostte me 30 jaar om in te zien hoeveel ik waard ben. Dat is lang, veel te lang.
Toen bestonden er nog geen kindercoaches, zelfvertrouwenbouwers en talentenfluisteraars.
Nu gelukkig wel!
Had ik toen ondersteuning nodig?
Ja!
Want het belemmerde echt mijn ontwikkeling:
Ik liet vele leuke activiteiten aan me voorbij gaan omdat ik niet durfde meedoen.
😔Ik speelde niet vrijuit.
😔 Ik voelde me ongelukkig omdat ik er echt van overtuigd was dat niemand me graag zag.
😔Naarmate ik opgroeide verloor ik vriendinnen omdat zij naar de scouts gingen, afspraken bij anderen, naar de speelpleinwerking gingen en ik niet. We groeiden uit elkaar.
😔Ik liet hobby’s vallen die ik eigenlijk wel leuk vond, maar de angst overwon.
😔 Ik durfde niet opkomen voor mijn mening.
😔 Ik liet me soms overtuigen om iets te doen wat ik niet wilde omdat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen stond. Geen criminele dingen hé, maar dagdagelijkse dingen die echt niet bij me pasten. Kleren die ik niet mooi vond, een lelijke bril, een sport die ik absoluut niet wilde doen, een fout lief… .
😔 Ik had continu stress op school. Dat uitte zich op fysiek vlak: rood hoofd, zweetaanvallen, diarree, buikpijn, …. .
😔 Ik dubbelde bijna mijn 6de middelbaar voornamelijk door de zenuwen en de faalangst.
Ik zag gewoon echt niet wie ik wel was:
💛 Een enorm voelende meid met veel empathie.
💛 Een lieve meid met een groot hart waar plaats is voor zij die aan de kant geschoven worden.
💛 Een creatieve denker met veel fantasie en oog voor detail.
💛 Een wereldverbeteraarster, een echte zinzoekster die ten strijde trekt voor de natuur en de dieren.
💛 Een mooimaker, die echt diep kan genieten van al het moois op de aarde.
💛 Iemand die het mooie in elke mens ziet, zelfs al zien ze het nog niet zelf.
💛 Zorgzaam, steeds bereid om anderen te helpen.
💛 Een diepe voeler, waardoor ze heel begripvol is.
💛 Een groeimotor, een kei in het aanmoedigen van anderen (behalve voor mezelf, toen toch).
Ik had toen een professional kunnen gebruiken. Iemand die mijn ouders vertelde hoe ze mijn zelfvertrouwen konden doen groeien.
Zoals je ziet, het is allemaal goed gekomen, de vele hobbels, zijwegen en (diepe) dalen maakten de weg wel erg lang en zwaar. Het heeft een negatieve stempel gedrukt op mijn kindertijd.
Was ik dan nooit gelukkig, vrij en onbezonnen?
Jawel, die momenten herinner ik me ook.
Alleen…
…is er altijd die andere kant.
Gun je kind een leven vol zelfvertrouwen en schakel een professional in.
Jij kan het verschil voor je kind maken.
Ontdek ik in gratis ebook hoe je in vier stappen het zelfvertrouwen van je kind kan doen groeien:
Liefs,
Katrien
